Esther, Floris en Lukas over gedenksteen Zegveld: ‘Vrijheid is niet vanzelfsprekend’

ZEGVELD • Ze hebben er inmiddels een emotionele Dodenherdenking en Bevrijdingsdag op zitten. Met een extra dimensie, want eindelijk werd woensdagavond even voor zeven uur dan de plaquette onthuld met de namen van vijf gesneuvelde Zegvelders. Esther Bergman, Floris Verburg en Lukas Timmerman hadden er lang genoeg op aangedrongen. “Een heel bijzonder moment.”

Cor Kleinveld (Zegveld, 15 oktober 1905 - Dordrecht, 12 mei 1940), Christinus van Ommeren (Zegveld, 3 juli 1913 - Rhenen, 14 mei 1940), Hendrik Reijerse (Cothen, 12 december 1909 - Achterveld, 12 mei 1940), Aart Boer (Zegveld, 13 oktober 1900 - Ladelund, 6 december 1944), Cornelis van Vliet (Gouda, 4 januari 1893 - Rietveld, 2 oktober 1944).

Het zijn de mannen voor wie 77 jaar na die verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog een gedenksteen is geplaatst bij het oorlogsmonument van Zegveld. Gevallen voor de vrijheid, dus in dat opzicht niet zinloos. Maar vertel dat eens aan de nabestaanden, van wie er woensdag vele naar het plechtige moment zijn gekomen. Zij voelen nog steeds de pijn van het verlies. Van dichtbij tot verder weg in de bloedlijn, maar altijd aanwezig.

Esther, Floris en Lukas hebben die lijn niet, maar werden door hun opa’s Cees Timmerman en Aart Verburg warm gemaakt voor het speciale eerbeton aan de gesneuvelde mannen. “Mijn opa Cees heeft het er al heel lang over”, zegt Lukas Timmerman. “Hij en opa Aart wilden al langer een gedenkteken met de namen van die mensen. Dat is er op de een of andere manier nooit van gekomen. Vreemd, vonden Esther, Floris en ik. In Woerden en Harmelen was al wel zo’n bordje en bij ons niet. Dat kon niet. Dus zijn we naar de burgemeester gestapt.”

Niet vanzelfsprekend

Wat hebben de drie jonge Zegvelders met de gevallenen uit de Tweede Wereldoorlog? Ze kunnen zich net zo goed druk maken om de woningnood of een gedroomde vakantie naar Indonesië. Maar zo zitten Esther, Floris en Lukas niet in elkaar. Zij kijken verder dan hun databundel lang is. Lukas: “Die vijf mensen - en nog heel veel anderen - zijn gevallen voor onze vrijheid.

Wij vinden het belangrijk dat we de herinnering levend houden. Als je ziet wat er op dit moment in Oekraïne gebeurt, dan weet je dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat wij hier in vrijheid leven. Daarom hebben wij ons er voor ingezet om dit voor elkaar te krijgen. Wij vinden dat heel logisch.”

Door corona blijven liggen

Het klinkt bijna verontschuldigend. De drie jonge Zegvelders staan nu dan wel in het middelpunt van de belangstelling, maar die spotlights vinden ze absoluut niet belangrijk. Lukas: “Het gaat om het idee dat onze opa’s al zo lang een gedenkplaat wilden en dat dat nooit lukte. Dat kwam onder andere door corona, daardoor is het plan twee jaar niet uitgevoerd.”

Oranjevereniging

Gelukkig vond burgemeester Molkenboer het een goed idee om 2022 uit te kiezen als het jaar van de gedenkplaat. Dus togen Esther, Floris en Lukas samen met de Oranjevereniging aan het werk om de plaat te ‘regelen’. Helaas voor hen mochten de namen niet direct op het bestaande monument worden geplaatst. Lukas: “De maker heeft daar geen toestemming voor gegeven, dus nu staat het paaltje met de namen ernaast. Maar dat is ook een mooie plek. we zijn er blij mee.”

Amerikaanse B-17

Saillant detail: aan de Hazekade in Zegveld staat al jaren een monument met namen van de inzittenden van de Amerikaanse B-17 die in februari 1944 door de Duitsers uit de lucht was geschoten. Een terecht eerbetoon, maar des te meer reden voor de Zegveldse opa’s en kleinkinderen om ook bij ‘hun’ monument een eervolle vermelding te willen. Het ziet er fraai uit.

Gekozen is voor een schild van Belgisch hardsteen waar de namen en de geboorte- en sterfdatum van de vijf gesneuvelde Zegvelders op staan. Cor Kleinveld, Christinus van Ommeren, Hendrik Reijerse, Aart Boer en Cornelis van Vliet hebben nu dus officieel een plekje in het dagelijks leven van Zegveld gekregen. Dankzij twee opa’s die nooit wilden opgeven en drie kleinkinderen die de herinnering aan de gevallenen voor altijd levend willen houden. De vijf mannen zouden ongetwijfeld trots zijn op hun plaatsgenoten.

Karl Flieger