Kamerikse natuurboer Anton Nap: ‘Je hebt meer werk en minder productie’
Algemeen
897
keer gelezen
KAMERIK • Anton Nap doet al jaren aan agrarisch natuurbeheer, een manier van boeren waarbij hij rekening houdt met de natuur.
En dat bevalt de 56-jarige melkveehouder uit Kamerik uitstekend. “Als je er eenmaal aan begint, raak je er een beetje aan verslaafd. Het kost jaren voordat het resultaat zichtbaar is, maar het is echt meer dan de moeite waard.”
In het land achter zijn bedrijf langs de Mijzijde wemelt het van de eenden, hazen en weidevogels. De percelen waar zijn koeien op grazen, zijn in de loop der jaren veranderd in bloemrijke weiden, met soorten als gele lis, gewone rolklaver, boterbloem en koekoeksbloem. “Die soorten zag je een jaar of tien geleden veel minder.”
Minder melk
Al de maatregelen die hij neemt, zorgen voor een verbetering van de biodiversiteit. Maar gaan wel ten koste van de productie. Zo geven zijn koeien minder melk dan die van een regulier melkveebedrijf. Ook is hij meer tijd kwijt aan het maaien van zijn percelen. “Je hebt meer werk en minder productie”, stelt hij nuchter vast. “maar je krijgt er een prachtig landschap voor terug. Daar geniet ik intens van.”
Agrarisch natuurbeheer bestaat uit maatregelen die boeren nemen om het leefgebied van verschillende plant- en diersoorten te versterken. Zo doet Nap ‘van alles’ om het weidevogels naar de zin te maken. Bomen langs weidevogelgebieden worden weggehaald – “dan zijn er minder uitkijkplekken voor roofvogels” - en hij maait het gras in mozaïekbeheer, om kuikens veiligheid te bieden. “Er is altijd een mogelijkheid voor ze om zich te verschuilen in het hoge gras.”
Al die maatregelen werpen hun vruchten af. Dit voorjaar trof Nap 26 nesten aan in zijn land, van soorten als kievit, grutto, tureluur en scholekster. “Dat aantal is al jaren stabiel. Mooi natuurlijk, maar het gaat om de kuikens. Die moeten opgroeien en uitvliegen.”
Snack
Er zijn meer rovers dan ooit, iets waar maakt Nap zich zorgen over maakt. Buizerd, kraai, ooievaar, bruine kiekendief en de verwilderde huiskat; hij ziet ze steeds vaker. “Al deze predatoren zien zo’n kuiken als een lekkere snack. En dan is er nog de vos die sinds dit jaar niet meer bejaagd mag worden. Wil je weidevogelgebied behouden dan moet je daar niet te veel vossen hebben.”
Voor alle maatregelen die hij neemt, krijgt Nap een onkostenvergoeding van het collectief Rijn Vecht en Venen. “Het collectief springt als het ware bij”, legt hij uit. “In je productie laat je overal wat liggen. Toch wil ik nooit meer terug naar m’n oude werkwijze. Elk jaar weer denk ik: het kan niet beter. En een jaar later is het toch weer een stukje mooier.”
Of agrarisch natuurbeheer dé manier van boeren is voor de toekomst? Nap betwijfelt het. “Voor mij werkt het goed, maar voor andere agrariërs misschien niet.” Dat boeren in de media vaak worden weggezet als ‘slecht’ voor het milieu, stoort ‘m mateloos. “De meeste boeren hebben wel degelijk oog voor het landschap. Die doen hun best om dat landschap te beschermen en te verbeteren, maar je moet niet vergeten dat boeren voedsel maken, dus eten voor iedereen.”