Woerdense Sonja Verlaat werkte vier maanden als juf op basisschool Curaçao

WOERDEN • Les geven op een lokale basisschool op Curaçao: het was voor Sonja Verlaat (57) uit Woerden een jarenlange droom. In september kwam die droom uit en ging ze als kleuterjuf aan de slag op het Caribische eiland.

Ze is net een week thuis en moet vooral wennen aan het weer. “Het is daar rond de 30 graden, dus een stuk aangenamer dan hier”, lacht Sonja terwijl ze haar handen warmt aan een kop koffie. Maar het is niet alleen het warme klimaat dat ze mist. Als ze aan haar leerlingen denkt, schieten de tranen in haar ogen. “Ik had niet gedacht dat die paar maanden op Curaçao zo’n impact op me zouden hebben.”

Advocaat
Even terug naar die droom. Die ontstond 26 jaar geleden toen Sonja als kleuterjuf op een basisschool in Breukelen werkte. Daar had ze de kinderen van de advocaat van de bekende familie Van der Valk in de klas. Toen dit gezin naar Curaçao emigreerde, kreeg Sonja de vraag of ze interesse had om als au-pair mee te gaan, om te zorgen voor de vier kleine kinderen “Dat leek me wel wat, dus ben ik gegaan.” Het was hard werken, maar Sonja genoot van haar tijd op het eiland. “Ik zag daar hoe de kinderen - in schooluniform - naar school gingen. Het leek direct ontzettend leuk om daar een tijdje les te geven.”

Weer terug in Nederland ging ze werken op een basisschool. Ze trouwde en kreeg kinderen. Haar droom raakte wat op de achtergrond, mede omdat haar man het niet zag zitten om voor langere tijd op Curaçao te verblijven. “Voor Kees is het een mooie vakantiebestemming, meer niet. Hij houdt van de seizoenswisselingen hier in Nederland. Dus het bleef bij een droom, want zonder Kees zou ik nooit gaan.”

Maar toen haar kinderen waren uitgevlogen begon het toch weer te kriebelen. Ze besloot het aan haar man voor te leggen. Die reageerde direct positief. “Hij vond dat ik mijn droom moest waarmaken. Mijn kinderen zeiden precies hetzelfde. Dat ik het moest doen, nu ik nog gezond ben.” De directeur van de St. Bavoschool in Harmelen waar Sonja werkte, gunde haar eveneens de stap. “Ze zei letterlijk: Wow wat mooi, ga ervoor!”

Armoede
Na verschillende scholen te hebben benaderd, kreeg Sonja een baan als kleuterjuf aangeboden op een katholieke school in een wijk waar veel armoede heerst. Toch besloot ze het te gaan doen. Samen met Kees reisde ze in augustus af naar Curaçao. Na drie weken stapte haar man weer in het vliegtuig. “Ik huilde tranen met tuiten en wilde het liefst met hem mee, terug naar Nederland. Maar ik ben gebleven en daar heb ik geen spijt van gehad.”

Vol spanning begon ze op de school met lesgeven aan groep 1/2. Ze was de enige Nederlandse leerkracht en moest die eerste dagen behoorlijk wennen. “Het schoolgebouw was oud, met kapotte ramen en versleten meubelen. Een digibord had ik gelukkig wel.” De taal bleek lastig. “Mijn kinderen spraken Papiaments en ik alleen Nederlands, dus communiceerden we met handen en voeten.”

De manier van lesgeven bleek op Curaçao ook anders. “De leerkrachten zijn erg streng naar de leerlingen toe. Nou, zo ben ik dus helemaal niet! Ik ben een echte kleuterjuf die kinderen liefde en aandacht geeft. Er wordt bij mij in de klas ook veel geknuffeld.” Ze creëerde een poppen- en bouwhoek in haar lokaal en werkte met dagritmekaarten. “Kinderen weten dan wat ze die dag gaan doen. Dat vinden ze prettig.”

Maar de taalbarrière bleef een probleem. “Ik heb dat aangegeven bij de directrice. Die regelde voor mij een assistent waarna het al een stuk beter ging.” Die directrice was sowieso erg blij met Sonja’s aanwezigheid. “Ze wil graag dat kinderen goed Nederlands leren spreken, want daarmee vergroot je hun kansen.”

Waar Sonja maar moeilijk aan kon wennen was de armoede op het eiland. “Als je op vakantie bent zie je dat niet, maar veel inwoners van Curaçao hebben het financieel slecht. Dat merkte je ook in de klas. Elke dag waren er wel kinderen die zonder eten naar school kwamen. Die kregen dan tijdens de pauze van 10.00 uur een boterham met jam of pindakaas en een appel. Meestal hadden die kinderen ook maar één uniform voor de hele week.”

Uitje
Tijdens haar verblijf op Curaçao sprak ze er vaak over met Nederlanders die ze leerden kennen. Die waren soms bereid om de helpende hand uit te steken. Zo kreeg ze geld om nieuwe uniformpjes aan te schaffen en speelgoed voor in de poppen- en bouwhoek. Eén Nederlands gezin dat Sonja ontmoette op het strand, bood zelfs aan om een uitje voor alle kleuterklassen naar het Curaçao Sea Aquarium te sponsoren. “Dat was zó fantastisch”, vertelt Sonja met een brok in de keel. “Die kinderen hadden echt de dag van hun leven, echt geweldig.”

Hoewel het lesgeven haar steeds beter afging, besloot Sonja na vier maanden te stoppen. “Het werk was prachtig, maar het zoog me leeg. Wat ook meespeelde was dat mijn schoonmoeder tijdens mijn verblijf op Curaçao ziek is geworden. Ik moest terug naar huis, om er te zijn voor mijn man en kinderen.” De directrice betreurde haar vertrek, maar begreep Sonja’s keuze. “Ik mag altijd terugkomen zei ze nog.”

Het afscheid van ‘haar’ kinderen viel Sonja zwaar. “Ik heb wel wat traantjes gelaten hoor”, bekent ze. Haar man Kees kwam naar Curaçao om samen nog wat tijd door te brengen op het eiland. Sonja is hem voor altijd dankbaar. “Hij heeft mij overtuigd om mijn droom op mijn 57e waar te maken. Dat is nou echte liefde.”

Inmiddels werkt Sonja weer in Harmelen, op de St. Bavoschool. “Ik kreeg de kans om terug te keren en heb die kans met beide handen aangegrepen, want het is een hele fijne school.” Of ze nog eens teruggaat naar Curaçao om les te geven? Sonja weet het niet. “Dit was in ieder geval een ervaring om nooit te vergeten.”