Column Junior Brandenburg: Boodschapper
AlgemeenNa bijna twee jaar aan coronabeperkingen en maatregelen, en bijkomend rumoer, dacht ik alles wel zo’n beetje meegemaakt te hebben. Van collectief samen de schouders eronder, zorgen voor elkaar en klappen voor de zorg tot wantrouwen, gewelddadig protest en verdwaasde anti-wetenschapskolder.
Mijn spreekwoordelijke klomp is daarbij onderweg menigmaal gebroken. Er deden zich zaken voor die niet te rijmen vielen. Bijvoorbeeld vorig jaar een bevreemdende online haatcampagne tegen de Efteling. Vermeende abonnementhouders kondigden met veel bombarie aan dat het geliefde park in de ban ging. De reden: Een negatief toegangs-testbewijs als overheids-opgelegde voorwaarde voor opengaan en overleven. Deze schandpaalknapen en -knapinnen hadden blijkbaar niet dat zij hiermee links- en rechtsom alleen zichzelf zouden hebben. Had het Kaatsheuvelse park deze strohalm immers niet aangegrepen dan zou men in de toekomst wellicht niet eens meer de optie voor een dagje sprookjesbos hebben gehad.
Het gaat er bij mij niet in dat als je ergens van houdt (je bent niet voor niets abonnementhouder) je dan niet kan of wil begrijpen wat er moet gebeuren om datgene waar je van houdt te behouden. Eens te meer omdat het gewraakte toegangsbeleid niet vrijwillig tot stand kwam. En zo waren er meer voorbeelden van herriemakers die er onnavolgbare gedachten en handelingen op nahouden.
Maar het kon blijkbaar nog maffer. Koud had de overheid bedacht dat de Horeca-Corona-(QR)knop nog een keer gebruikt kan worden om stevig aan te draaien of de verketteringsmachine werd al weer flink opgestookt. Van een bekend groepje lawaaimakers waren we dat wel gewend, maar vreemd genoeg begon er nu ook een online heksenjacht tussen horecaondernemers onderling. Er zijn er blijkbaar die zodanig kort van memorie zijn dat ze vergeten zijn dat we al bijna twee jaar in overleef- in plaats van in onderneemstand staan. Die uit het oog zijn verloren dat horeca een bijzondere branche is waarin we afhankelijk zijn van onze vergunningen, waarin we streng gereguleerd zijn in APV’s en waarbij strafbeleid van boetes en sluitingen al direct voor handhavers voor handen zijn.
Meedoen, regels volgen en instructies opvolgen is geen keuze. Het is een voorwaarde om überhaupt de deuren van cafés en restaurants open te kunnen doen. En in dit geval de enige kans om te behouden waar we allemaal van zeggen te houden. Voor gasten en collega’s zou het fijn zijn om met elkaar en onderling de aloude wijsheid toe te passen om vooral niet de boodschapper te straffen. Anders is het vooral veel vervelend lawaai en te weinig empathie. Daar schiet uiteindelijk niemand iets mee op.