Column Junior Brandenburg: Kwamkwammer
AlgemeenDankzij de zonnige komkommertijd dacht ik deze week wel weg te komen met een simpel columnpje. Maar ja, dan ben je eten aan het bezorgen en dan dringen boeren en stikstof zich toch weer op. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat als alle betrokkenen de afgelopen 20 jaar net zoveel energie gestoken zouden hebben in reductie van stikstof als in het op zijn kop hangen van vlaggen, dat de vlag er nu anders bijgehangen zou hebben. Vlag en zakdoek signaleren nu vooral in welk achtertuin-weiland er niet aan milieubehoud gedaan hoeft te worden.
Als goedbedoelende NIMBY-boer zou ik mij wel zorgen maken over bedenkelijke support uit verdachte hoek. Als Trump, FVD en Wappies heulen met jouw boerenbestaan, dan word je over jouw hardwerkende rug voor een fascistisch-populistisch waanbeeldkarretje gespannen. Parkeer je trekker dan maar liever een stukje verderop.
Overigens bleken vlaggen en boerenboosheid op wereldschaal verwaarloosbaar. In Iran en Myanmar hengen geen vlaggen maar vermeende verraders aan hijskranen en galgen. Doodstraffen en publieke executies, je kunt er met je hoofd niet bij. Walgelijk.
Ik moet echter bekennen dat na de boosheid over dit nieuws, ik vooral ook weer geconfronteerd werd met mijn eigen beperkingen. Immers ging daarna traditiegetrouw, op Durcotloos Sporza, de Tour de France aan. Als jong ventje werd ik gegrepen door de gekke combinatie van rust en spanning die wielrennen als kijksport is. En dit jaar met een rel, want het Nederlandse Team Jumbo-Visma had maar één Nederlander mee. Een beetje vreemd mij dunkt, voor voetbalelftallen is het geen probleem dat de meerderheid uit niet Nederlandse spelers bestaat, maar dan zou bij wielrennen alles nationalistisch moeten zijn.
Ik heb daar zelf nooit last van gehad. Eerst was ik groot fan van de toenmalige Spaanse ONCE ploeg (toevallig met anderhalve Nederlander). Na de start van de RABO-ploeg heb ik jaren wedstrijd na wedstrijd gesupporterd voor, naar bleek, gedrogeerde Russen, hopeloze wielplak-Amerikanen en Spaanse alleskunners, met uitzondering van de zeer onsympathieke Luis Leon Sanchez. Telkens ging er iets mis en vlogen renners letterlijk en figuurlijk uit de bocht. RABO werd Blanco, werd Belkin en via Lotto, TJV. Dit jaar heb ik qua nationaliteiten zitten supporteren voor een FBESLDKNLUSA team, mijn team. En wauw, wat een tour en wat een overwinning na sneeuwmuren en hopeloze tijdritten.
En zo verdween de wereldproblematiek en kwam de komkommertijd alsnog.