Geen zin
Met verbijstering nam ik er kennis van dat onze kroonprinses inmiddels een verregaande vorm van ongewenst en niet zelf uitgelokt paleisarrest heeft vanwege onbeteugelde bedreigingen aan haar adres. In mijn vorige column gaf ik nog aan dat je het lekker zelf moet weten om onze koning en anderen te beledigen, maar bij bedreigen ben je wat mij betreft af.
Helaas is het een voortdurende verderfelijke voortzetting van wat wij nu al geruime tijd als samenleving ervaren, namelijk het onvermogen van een bepaald deel van de bevolking om zich enigszins volwassen te gedragen. Tuurlijk, net als bij vele anderen ging het bij mij als kind niet perse van een leien dakje, maar uiteindelijk heb ik geleerd dat je zin niet krijgen per definitie bij het leven hoort. Het is geven en nemen. Het is delen. Het is inleven en inschikken. Het is samenleven.
Wellicht was het soms in de puberteit nog af en toe lastig om te accepteren dat je je zin niet kan krijgen, maar daarna heeft de meerderheid van ons gelukkig gewoon de juiste afslag genomen en kan er prima mee leven dat je, ook in een vrije samenleving, soms je zin niet krijgt. En dat dit helemaal prima is. Het is een integraal onderdeel van het leven.
Nu blijkt echter al geruime tijd dat een substantieel deel van de mensheid dit cruciale deel van het leer- en opgroeiproces onvoldoende heeft doorgemaakt. En dat gaat niet alleen gepaard met het niet kunnen aanvaarden van de zin niet te krijgen, maar ook in het grijpen naar middelen als (online) chanteren en bedreigen. Ik krijg mijn zin niet, hoppa, ik ga de mensen en hun familie bedreigen die ik er verantwoordelijk voor hou. Beetje lopen rellen, anonieme nare berichten schrijven en rondhangen voor voordeuren, al dan niet met veel kabaal, groot materieel en brandende fakkels.
En het nare verwende onvolwassen gedrag strekt zich uit naar alle onderdelen van ons samenleven. Politie geeft een aanwijzing, heb ik geen zin in, bedreigen maar. Democratisch gekozen politici nemen beslissingen die tegen mijn zin in zijn, hup lekker in bedreigmodus. In het dagelijkse leven, geef mij wat ik wil, anders maak ik alles kapot. Neem me het mij niet kwalijk, maar met dat soort kleutergedrag door volwassenen ben ik helemaal klaar, daar heb ik echt geen zin meer in.