Pijn
Nu het politieke stof na de laatste verkiezingen een beetje is neergedaald worden een aantal dingen duidelijk. Zoals diverse opiniemakers al hebben opgemerkt, lijkt er een vreemde tendens om een winnende minderheidsstem te willen behandelen als een meerderheid. Logisch dat men in een democratie rekening houdt met minderheden, dat is immers het evenwicht van ons staatsbestel en maakt dat we een gedegen en zo eerlijk en open mogelijke gemeenschap met elkaar vormen. Maar hij kan alleen functioneren als de meerderheid ook daadwerkelijk de doorslag geeft. Dat neemt niet weg dat je op mag komen voor eigen belangen. Al zal dat in een vrije samenleving als de onze gepaard moeten gaan met oog voor de belangen van anderen. Met een bereidheid in de spiegel te kijken en de belangen van betrokkenen te kunnen wegen. Om je te kunnen verplaatsen in iemand anders en te kunnen luisteren. Dit lijkt de laatste decennia niet helemaal goed te gaan. Het gaat vooral over het ik en over het nu. De zwalkende proteststem is daar exemplarisch voor. Van links naar rechts waait de tegenstemmer ontstemd met alle boze winden mee. Waar de Tegenpartij van Koot en wijlen Bie nog stond voor een gemeenschappelijk doel; Geen gezeik, iedereen rijk, zijn de moderne tegenpartijen puur individualistisch; Met jouw gezeik hebbie altijd gelijk. Het profiel van de tegenstemmer van nu is niet zo zeer een vrije jongen of meid, maar vooral een oudere Nederlander die zich laat leiden door conservatisme. Tegen beter weten in wanhopig vast blijven klampen aan hoe het is, maar nog liever aan hoe het was. Dit gaat gepaard met een bijna gekmakende eigenbelangige kortzichtigheid. Dit is de stemmer die tegen de wens van de jongere generaties de beteuterende brexit heeft bewerkstelligd. Maar ook degene die de Franse samenleving op slot gooit omdat hij niet wil doorwerken tot 64 jaar. Het is de stem die Israël een onverantwoorde ruk naar rechts geeft en Italië weer in fascistische val dreigt te laten lopen. En het is de stem die denkt dat het in Nederland wel losloopt met de stervende natuur. Dat we na 30 jaar van uitstel van daadkrachtig handelen, nog wel een jaar of 20 kunnen voortmodderen. We kunnen echter geen hypotheek nemen op de toekomst van jongeren. Tijd dus om onze pijngrens weer te verhogen. Te zorgen dat we geen mietjes zijn en vandaag bereid zijn pijn te nemen om te investeren in een betere toekomst voor toekomstige generaties.