Column Mirte Damen: Niet Dood!

Jeetje Pa, het is 23 mei en vandaag was je 75 geworden. Je bent het voor ons ook geworden, alleen ben jij er niet meer. Al 22 jaar niet. Ik liep zondag de begraafplaats op aan de Hoge Wal en maakte je graf in orde. En ik ging zitten op het bankje vlak bij je graf. De herinneringen schoten voorbij in mijn gedachten die als wolkjes vrolijk verder dreven in de lucht. Eind januari overleed je vriend en vismaat Chiel Tegelenbosh. Die ligt hier vlakbij. De lieve man is 90 geworden. Maar ook liep ik even naar het graf van Arie & moeders Thuis en langs het graf van meneer Janmaat (kruidenier) en mevrouw Vergeer. Er liggen zo veel bekende maar ook onbekende mensen voor mij. 

Op een grote vrolijke wolk kwam het liedje van Bram Vermeulen aangedreven en ik hoorde ineens zijn mooie tekst: ‘Als ik dood ga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood moet je weten. Het is de heimwee die ik achterliet. Dood ben ik pas als jij die bent vergeten. En als ik dood ga, treur maar niet. Ik ben niet echt weg moet je weten. Het is het verlangen dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij dat bent vergeten. En als ik dood ga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood moet je weten. Het is maar een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten. Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.’ 

Ik geloof absoluut in leven na de dood. Maar hoe andere mensen dat zien en geloven is aan hen. Maar ik stel het mij zo voor dat mijn pa daar op zijn vismaat Chiel zat te wachten. Hij zat al aan de waterkant te vissen en had de hengels al klaar staan voor Chiel. Die daar ineens kwam aanlopen. Ze glimlachen naar elkaar en geven elkaar een omhelzing. ‘Je bent precies op tijd, Chiel. De viswedstrijd gaat zo beginnen.’ ‘Ik heb je gemist, Willem.’ ‘Ik jouw ook, Chiel.’ En wij allen missen hen die heengegaan zijn. En zo had Bram Vermeulen echt gelijk. Je bent pas dood als je vergeten bent.