Jan Vermaat: ‘Geen hotel maar wel vakantiegevoel’

WOERDEN • De Woerdense kunstenaar Jan Vermaat (82) is al een week te gast in de Heidekamer van Logeerhuis Bredius. Naast de deur hangt een geschilderd bordje met heidetakjes en zijn naam, in het woongedeelte van de kamer verschillende stoelen in de warme tinten paars van de hei en een bijpassend schilderij. “Ik zit hier vorstelijk, vind je niet? Alles is er, alleen het hotelzeepje ontbreekt, haha! En het bed ligt toch lekker! Ik slaap hier prima.” 

De kamer op de tweede verdieping van het Logeerhuis in seniorenwooncomplex Park Oudeland in Woerden is licht en huiselijk, het uitzicht op de oude bomen en de vijver met waterlelies prachtig.

Vermaat gaat in de comfortabele sta-op-stoel zitten. ”Fantastisch dat ik hier een tijdje mag logeren. Mijn vrouw Kitty zorgt met veel liefde voor me, maar als ik het benauwd krijg, voelt zij dat ook.”

“Mantelzorgen”, benadrukt Vermaat, “is zwaar hoor, dus nu mag zij even op adem komen. We lazen over het Logeerhuis in de Woerdense Courant, maar twijfelden of we ervoor in aanmerking kwamen. Toen we toch informeerden, bleek dat er verschillende wegen voor een aanvraag zijn, en onze aanvraag werd gehonoreerd. Terwijl mijn vrouw met dochter en kleindochter nu van een welverdiende rondreis door Frankrijk geniet, heb ik hier ook echt vakantie.”

Verwend
Na een korte stilte zegt hij: “Ik word verwend met heerlijke maaltijden en vooral veel aandacht. Bewondering heb ik voor al die vrijwilligers met hun grote hart, en ik heb mooie gesprekken met hen. Van de week heb ik ’s avonds laat met een van hen gezellig nog een glaasje gedronken. Zo’n slaapmutsje met goed gezelschap, dat is toch een van de genietingen van het leven, niet?”

Lachend: “Mijn vrouw kan gerust zijn over deze keuze, want ik vermaak me hier de komende dagen ook nog best. Ik kan het anderen zeker aanraden.”

Altijd kunstenaar
“Ik heb mijn schetsboek en potlood onder handbereik liggen en ik heb deze week al verschillende bewoners, bezoekers en vrijwilligers geschetst”, vertelt Vemaat.

Zo bleek bijvoorbeeld in de kamer naast hem een oude bekende te logeren. “Armand Gros. Ik ken hem van de Kunstkring Woerden, die ik vijftig jaar geleden met Herman Prins startte. We hebben herinneringen zitten ophalen aan de jaren waarin we samen zaten te modeltekenen of aan het etsen waren. Toen kwamen vanzelf ook veel kunstvrienden ter sprake die er helaas niet meer zijn. En uiteraard heb ik hem die dag getekend.” 

Hij laat zijn schetsen zien en foto’s van geschilderde portretten, waaronder een recent zelfportret. “Voor het eerst sinds jaren mezelf weer eens geschilderd. Ik kijk wel een beetje bozig, vind ik.” 

De blik is eerder geconcentreerd te noemen en de ondeugende lach onder zijn markante borstelige wenkbrauwen is er onmiskenbaar. Vermaat moet even op adem komen, praten kost veel inspanning. ”Ik vind mezelf spekkoper dat ik, ondanks mijn slechte longen, nog steeds met mijn kunst bezig kan zijn. Zo wil ik nog wel een paar jaren mee, hoor.”

Vakantiegevoel
“Wat ik hier in het logeerhuis ook zo leuk vind, is het terras beneden. Met lekker weer waan je je daar onder de platanen in Frankrijk. Iedere voorbijganger kan er gewoon even neerstrijken, weet je. Steeds meer Woerdenaren weten dat, en zo kwam Frans Lander ineens langs toen ik er van de week zat. Die ken je vast wel? Ach, wie kent deze kunstkenner en kunstliefhebber nou niet?”

“Hij was verrast mij hier te treffen en er ontstond een mooi gesprek over wederzijdse kunstvrienden en exposities in het verleden. We hebben samen ook even Ido Vunderink herdacht, die recent is heengegaan. En natuurlijk ging het over het boek dat Theo Aarsen (voorzitter van de Kunstkring Woerden - red.) over mij heeft gemaakt. Het ligt nu bij de drukker en ik ben nu al ongelofelijk trots op dit boek. Theo weet onderhand meer over mij dan ik zelf”, lacht hij.

Er wordt aan de deur geklopt. Het is een kennis uit het naastgelegen appartementencomplex. Of Vermaat zin heeft om naar het terras te komen, er zitten bekenden van hem. Hij pakt zijn rollator en samen lopen we naar de lift. In de gang hangt kunst van Dirk van de Vecht. “Een oud-leerling van me, mooi hè, wat hij maakt?”

Op het terras wordt hij enthousiast ontvangen. Onder de zonneschermen geniet Vermaat van de zonnige dag en rollen de Woerdense herinneringen meteen weer over tafel.

Maartje van den Bosch